– سطوح سادۀ آجری (عمدتاً آجر بهمنی) با اندکی جلو و عقب رفتگی در نمای خیابان که تنوع خاصی را ایجاد می‌کند.
– سطح کم پنجره در مقابل سطح زیاد دیوار آجری در نما، که از طریق ایجاد سایبان‌های کشیده و قرنیزها در سطوح وسیع نماهای آجری، تقسیمات خوش تناسبی را ایجاد می‌کند.
– تأکید بر قسمت ورودی ساختمان از طریق بوجود آوردن تنوع در فرم قسمت ورودی و تغییر در نوع مصالح آن قسمت.
– مشخص کردن پلکان‌ها در نمای اصلی ساختمان توسط استفاده از پنجره‌های باریک و کشیده.
– مقیاس بسیار متناسب ساختمان در رابطه با خیابان.
– اجتناب از فرم‌های متقارن در نماسازی.
– استفاده از نقوش برجستۀ تزئینی در نمای اصلی ساختمان که زیبائی و لطافت خاصی به ساختمان‌هایش داده است.
آبکار از اولین معمارانی بود که از تلفیق سنگ و آجر به نحو بسیار زیبایی در ساختمان‌هایش استفاده کرد. در اواخر عمر نیز تعدادی ویلا با نمای کاملاً سنگی طراحی کرد که با کارهای اولیه‌اش متفاوت بودند، لیکن از بهترین نمونه‌های کار با سنگ در تهران هستند. پل آبکار در سن ۶۱ سالگی در اردیبهشت ۱۳۴۹ چشم از جهان فروبست. نقش او در معماری سدۀ جدید ایران از اهمیت بسیار برخوردار است و از خود ساختمان‌های بسیاری باقی گذاشته است که همگی جزو زیباترین ساختمان‌های تهران هستند.
منابع:
– تصویر پرتره معمار از دانشنامه ایرانیان ارمنی، نویسنده ژانت د. لازاریان، انتشارات هیرمند، تهران، ۱۳۸۲
– فصلنامه فرهنگی پیمان، عنوان: سه معمار ایرانی، نویسنده بهروز پاکدامن، شماره ۱، سال اول، بهار ۱۳۷۵،
– برگرفته از مقاله “نقش جامعه ایرانیان ارمنی در ظهور معماری مدرن شهر تهران”، نویسندگان: امیلیا نرسیسیانس و آرمان لوکس، منتشر شده در مجله مطالعات اجتماعی ایران، شماره ۶، تابستان ۱۳۸۸، صفحات ۱۲۳-۱۳۷